می
خواستم بپیچم توی کوچه ی اصلی یک یکهو خوردم به یک چیزی و نایلون دارو ها از
دستم افتاد. می خواستم خم شوم و از زمین بردارم شان که نگاهم قفل شد روی صورت
یکی از آن ها. همیشه همین است؛ وقتی از چیزی می ترسی همان موقع می آید سراغت. یک
لحظه انگار تمام ساعت ها خوابشان رفت و سر جای شان ایستادند. خیره شده بودیم به
هم. با این فرق که من فقط صورتش را نگاه می کردم و او داشت از انگشت شست پا تا
کله ام را بررسی می کرد. چشم هایش قهوه ای بودند و دندان های جلویی اش زرد. روی
ابروی سمت چپش جای بخیه بود؛ که یعنی باید حسابی حواسم را جمع کنم. می ترسیدم خم
شوم. از این دیوانه ها هرچی فکر کنید بر می آمد. آدامسش را تُف کرد توی جوی و
گفت: «چاقال چته؟»
ورود / عضویت
دیدگاه شما
نظرات کاربران ( 0 نظر)