تمثیل
یکی از روشهای بیان غیرمستقیم معانی و اندیشههای شاعر یا نویسنده است که شکل
روایی یا توصیفی دارد و به لحاظ معنی نیز به دو گروه تمثیلهای صریح و رمزی تقسیم
میشود. کتاب حاضر ضمن آنکه تحقیقی است دربارۀ صورتها و معانی تمثیل بر اساس
بلاغت اسلامی و بلاغت غرب و نیز تبیین سرچشمههای
تکوین و علل کاربرد انواع تمثیل، به بررسی و تحلیل افسانهها، حکایات، داستانها
و نمایشنامه های تمثیلی در دو جریان شعر معاصر
سنتی و نو از 1300تا
1357ش اختصاص دارد. شاعران معاصر از داستانپردازی و گونههای روایی تمثیل
استفادۀ فراوانی کردهاند. شعر معاصر هرچه به سوی تازگی در صورت و محتوا پیش
میرود، زبانی رمزیتر مییابد و در نتیجه درک معنی آن نیازمند تأمل بیشتری است.
بیشترین و ماندگارترین تمثیلها در شعر معاصر ایران بر پایۀ اشارات رمزی کتب
آسمانی و شیوۀ ذکر امثال در آنها، اسطورهها، افسانهها، رؤیاها، سفرنامههای
خیالی، ترانهها، متلها و ضربالمثلها به وجود آمده است. کاربرد تمثیل در شعر
معاصر دلایلی داشته است که حفظ
ماهیت ادبی شعر، توجه به مخاطب، بیان مسائل سیاسی و اجتماعی، عوامل فرهنگی
همچون آثار تمثیلی و رمزی گذشته، مکاتب ادبی مانند سمبولیسم و ترجمۀ آثار ادبی
از مهم ِ ترین آنهاست
ورود / عضویت
دیدگاه شما
نظرات کاربران ( 0 نظر)