قبل
از هر دست به قلم شدنی،اوس رحمان،سیگار پیچیده یا نپیچیده،وضو می گرفت.به قول
خودش دل قرصی خطاست.اوایل از دلسوزی نگاهش
می کردم که دل پیرمرد خوش است،پارچه نویسی را هنر می داند و خودش را هم
هنرمند لابد،اما بعد تر که لای کتابخانه ی خاک گرفته اش نسخه ی اصلی دوخته شده ی
باباطاهر به خط استاد رحمان ذبیحی زمانخانی رادیدم فهمیدم عریان تر از این
حرفهاست وایراد از نگاه اول من است که بیشتر به بیرون آدم ها کار دارد تا
درونشان.
ورود / عضویت
دیدگاه شما
نظرات کاربران ( 0 نظر)