در نشانهشناسی روایی کلاسیک تنها با دو شکل تعاملیمتفاوت روبهرو میشویم: نخست، نظام معنایی «عمل»یا «کنش برنامهمدار بر روی چیزها»، که مبتنی است براصل «نظم و قاعده»، و دوم نظام معنایی «مجابسازی» کهسوژهها را براساس اصل «نیتمندی» در ارتباط با یکدیگرقرار میدهد.اما در خصوص ساخت معنا در خود جریان تعامل،میتوان از نظام معنایی دیگری نیز نام برد؛ نظام معنایی«تطبیق»، که نه مبتنی بر اصل «نظم و قاعده» است و نهمبتنی بر اصل «نیتمندی»، بلکه اساس آن اصل تماس«حسی و تنی» بین کنشگران در تعامل است.در نظام معنایی تطبیق به نسبت دو نظام قبلی، در مدیریتتعامل با دیگری، با خطر و ریسک بیشتری روبهرو میشویم،آنگونه که در این نظام معنایی که میتوان آن را نوعی«تعادل ناپایدار» دانست، نوعی «ناامنی» حاکم میباشد، امادر عوض، شاهد آشکارگی معانی و ارزشهای بالقوۀ بیشتر ووسیعتری هستیم
ورود / عضویت
دیدگاه شما
نظرات کاربران ( 0 نظر)