تحلیل
«رنج وجودی » (رنج برای نیل به کمال) و تفکیک آن از رنج عدمی» (رنج از فقدان و
نداشتن ها) می تواند افق های تازه ای در موضوع «محنت»، و نسبت آن با معنا و
معنویت فراروی انسان رنجور معاصر بازگشاید.
وجود مؤلفدهای عقلانی، عاطفی و اجتماعی در «رنج برای»، کد نموندهای تام آن را
می توان در آلام متعالی رسولان و سپیدان در ادیان مشاهده کرد، چنین رنجی را در
تاریخ مصائب بشری و در مقایسه با دردهای بی معنای مدرن ممتاز می سازد.
نوشته حاضر درآمدی است بر کارکردهای معنابخشی، هویت بخشی و انسجام بخشی رنجهای
وجودی و متعالی، تا از رهگذر تأمل در این رنجها (با تأکید بر نمونه سیدالشهداء
در سنت اسلامی)، راد دیگری را در گفت و گوی بین الادیان، همزیستی بین الادیان و
احیانا در نجات مشترک بین الادیان پیشنهاد کند، و ضرورت پاس داستن یاد و خاطره
این رنج ها را برای کنترل یا کانس رنج های سکولار امروز یادآور شود.
ورود / عضویت
دیدگاه شما
نظرات کاربران ( 0 نظر)