به گزارش روابط عمومی انتشارات علمی و فرهنگی به نقل از ضمیمۀ ادبی هنری روزنامه اطلاعات، روشناییهای شهر؛ چاپلین به روایت چاپلین، عنوان کتابی است که توسط انتشارات علمی و فرهنگی و با ترجمه علی اصغر بهرام بیگی منتشر شده است. چارلی چاپلین در این کتاب روایت زندگانی خود را از دوران کودکی و محیط خانوادگی آغاز میکند. آنگاه شرح میدهد که چگونه به استعداد هنری خود پی برده و آن را به کمال رسانده است. سپس از ورود خود به عالم سینما میگوید و ما را با خود تا قله شهرت و افتخار همراه میبرد. این کتاب در 31 فصل به رشتۀ تحریر درآمده و در پایان، افزون بر تصاویری، راهنمای فیلمهای چارلی چاپلین نیز آورده شده است. چارلی چاپلین در سال 1889 در لندن و در خانوادهای که پدر و مادر، هردو هنرپیشۀ تئاتر و موزیکال بودند، به دنیا آمد. قسمتی از دوران کودکی او با فقر و تنگدستییی دردناک، قرین بود و مدتی نیز به همراه مادر و برادر بزرگش سیدنی (بعدها مدیر و مباشر کارهای چارلی شد) در یک کارگاه و نواخانه، واقع در محله لامبث لندن زندگی میکردند. او سرانجام موفق شد در دستۀ تئاتر سیار فرد کارتو به عنوان هنر پیشۀ کمدی، شغلی دست و پا کند و برای نمایش به شهرهای گوناگون آمریکا برود تا آنکه در لسآنجلس از او دعوت به عمل آمد که به شرکت تهیه کنندۀ فیلمهای کمدی کیاستون ملحق شود.
چاپلین در طول سال 1914 در آن شرکت، تعدادی فیلم کوتاه تهیه کرد و به سرعت کارش آن اندازه مورد پسند و توجه قرار گرفت که توانست شرایط خود را برای ادامۀ همکاری به رؤسای شرکت بقبولاند. شخصیتی که او آفریده بود، آدم ولگرد خانهبهدوش با کلاه و عصا و کفش بزرگ، برایش شهرت و محبوبیتی فراوان نصیب آورد. بین سال های 1915 تا 1923 برای شرکتهای فیلمبرداری اسانه، میچوآل و فرستنشنال فیلمهایی ساخت تا زمانی که با همکاری داگلاس فرینکس شرکت یونایتد آرتپیت را بنیان گذاشت و از آن پس همۀ اوقاتش را صرف فعالیت در آن شرکت کرد. فیلمهای بلند او که با موفقیتی فوقالعاده روبرو شدند، عبارت بودند از: پسربچه، جویندگان طلا، روشناییهای شهر، عصر جدید، دیکتاتور بزرگ و لایم لایت.
با این حال، شهرت و محبوبیت فوقالعادۀ او در آغاز فعالیتش، از برکت شیرین کاریها و ابتکارات هنرمندانه و جالبی به دست آمد که در فیلمهای کمدی کوتاهش از خود بروز میداد. چارلی چاپلین که سالهای واپسین زندگیاش را در سوئیس گذراند، فیلم کنتس هنگ کنگ را در سال 1967 در استودیوی پاینوود لندن ساخت و در آوریل 1972 برای دریافت جایزۀ اسکار به آمریکا دعوت شد. در ژانویۀ سال 1975 نیز نشانی ممتاز همراه با عنوان سِر از طرف انگلستان به او اعطا شد. او در روز کریسمس سال 1977 در سوئیس، زندگی را بدرود گفت.