داستان پُرهیاهوی «خشم و هیاهو»

قرارداد انتشار خشم و هیاهو در 21 مرداد 1337 بین بهمن شعله‌ور و همایون صنعتی‌زاده بسته شد و از چاپ دوم به بعد یعنی از سال 1344، نشر پیروز به این قرارداد اضافه شد و چاپ خشم و هیاهو را برعهده گرفت؛ با این حال کلیۀ حقوق چاپ این اثر در انحصار انتشارات فرانکلین باقی ماند. مثلث شعله‌ور – پیروز – فرانکلین، خشم و هیاهو را چهاربار تجدید چاپ کرد و این سند، آخرین قرارداد انتشار این اثر است به تاریخ بیستم آذر 1352. 

با انحلال انتشارات فرانکلین پیش از انقلاب و همچنین شکل‌گیری سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی (بعدها انتشارات علمی و فرهنگی) انتشارات پیروز درصدد درخواست مجوز برای چاپ پنجم اثر بر آمد و البته توفیقی نیافت. تلاش ناکام برای انتشار این اثر یکبار دیگر در سال 1367 و این‌بار از سوی انتشارات سهند انجام شد. متن نامه نشر سهند و پاسخ سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی در ادامه دیده می‌شود. 

پاسخ سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی به درخواست انتشارات سهند 

وضعیت بلاتکلیف خشم و هیاهو نزدیک به دو دهه تداوم یافت تا آنکه در سال 1381 نامه‌ای از فریبرز مجیدی به انتشارات علمی و فرهنگی ورق را به نفع این اثر برگرداند. مجیدی در این نامه ضمن بر شمردن اهمیت کتاب خشم و هیاهو از مجموعه انتشارات علمی و فرهنگی خواسته است تا اگر قصد چاپ این کتاب را ندارد لااقل حق انتشار آن را به ناشری دیگر واگذار کند. 

اثر مهم ویلیام فاکنر سرانجام در ابتدای سال 1383 و پس از گذشت بیش از دو دهه، از وضعیت برزخ خارج شد و در اردیبهشت همین سال، قرارداد انتشار خشم و هیاهو میان انتشارات علمی و فرهنگی و نشر نگاه بسته شد. این قرارداد همچون سند اولیه حق اصلی را برای انتشارات علمی و فرهنگی دانسته بود؛ البته انتشارات علمی و فرهنگی در این مدت یک‌بار آن را منتشر کرده بود.